Η στάση του Χαφτάρ πρέπει να σημάνει συναγερμό για την εξωτερική μας πολιτική

Του Φραγκίσκου Παρασύρη, Βουλευτή Ηρακλείου ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής

Τους τελευταίους μήνες δεν μιλάμε για ανθρωπιστική κρίση. Μιλάμε για ένα επιθετικό σχέδιο, από έναν πολέμαρχο, την εξουσία του οποίου δεν αναγνωρίζει κανένα κράτος της Δύσης.

Αν δεν έχουμε κατανοήσει τις βασικές παραμέτρους της παρούσας κατάστασης, τότε με ευκολία θα επαναλαμβάνουμε τα λάθη. Για αυτό και η συζήτηση δεν πρέπει να είναι μόνο στο πεδίο του ανθρωπισμού, όταν γνωρίζουμε ότι είναι προσχεδιασμένο και μελετημένο το σχέδιο. Και αυτό δεν αφορά μόνον τη Λιβύη αλλά και την Τουρκία. Από το τουρκολιβυκό σύμφωνο μέχρι τη ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, επιβεβαιώνεται η επιμονή της συντονισμένης τουρκολιβυκής προκλητικότητας. Σε αυτή τη σύνθετη πραγματικότητα, η κυβέρνηση δείχνει «χαμένη» στη μετάφραση. Και προφανώς τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, δελεάζονται από μια συζήτηση που τραβάει ψήφους.

Στο Υπουργείο Εξωτερικών αγνοούν πως όσο υπάρχουν περιοχές του πλανήτη και δη στη γειτονιά μας, όπου κάθε λογής στρατάρχες ή φύλαρχοι εξελίσσονται σε σύγχρονους δουλεμπόρους, τόσο θα αποκαλύπτεται η ένδεια της Ευρώπης, καθώς στο ζήτημα της μετανάστευσης, ούτε αποτελεσματικός παράγων της διεθνούς πολιτικής είναι, ούτε χειραφετημένη και κυρίως ούτε διορατική. Συνεπώς, το βάρος των αποφάσεων πέφτει στη διαχείριση της ελληνικής κυβέρνησης, χωρίς άλλοθι για το συνολικό ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Στην Ελλάδα κάθε συζήτηση για το μεταναστευτικό, είναι εγκλωβισμένη μέσα σε ένα δίπολο ιδεοληψιών. Η χώρα μας δεν έχει σταθερή πολιτική μετανάστευσης, δεν ξέρει τι πρέπει να αναζητάει και πότε ακριβώς, επειδή είναι δέσμια της αριστερής και της δεξιάς ρητορικής, η οποία βραχυκυκλώνει κάθε ρεαλιστική φωνή και μέτρο πολιτικής. Από το «περάστε όλοι» της αριστεράς στο «δεν περνάει κουνούπι» της δεξιάς, η χώρα χάνεται σε ένα ατέρμονο διαξιφισμό που δεν δίνει λύσεις. Από την αφέλεια και το χρήμα των ΜΚΟ, στην πατριδοκαπηλία, την προχειρότητα και τις ψήφους των φοβισμένων. Και σε αυτό το σκοτάδι, που να βρεθεί χαραμάδα για μια συζήτηση λογική, ψύχραιμη, εθνικά υπεύθυνη.

Πρώτα από όλα γιατί το πρόβλημα είναι δίπλα μας. Δεν αφορά ούτε την Αμερική, ούτε την Αυστραλία. Επομένως, η χώρα μας, η οποία εσχάτως χάνει βαθμούς επιρροής στην εξωτερική πολιτική, οφείλει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Γιατί ο χρόνος που χρειάζεται από το λιμάνι του Ηρακλείου ως τον Πειραιά, αρκεί για να περάσουν στην Κρήτη οι δεκάδες χιλιάδες μετανάστεςπου συγκεντρώνει ο Χαφτάρ στην παραλία του Τομπρούκ, από τη μαύρη Αφρική σε συνθήκες απάνθρωπες.

Έχει, επομένως, μεγάλη σημασία η Ελλάδα να παρέμβει στην πηγή. Όταν από τους 440 που κατέφθασαν πριν λίγες μέρες, μόνο τους πέντε αφορά το μέτρο της κυβέρνησης για το άσυλο, τότε δεν ασκείς πολιτική αλλά θέαμα για να κερδίσεις τις εντυπώσεις.

Η χώρα έχει σύνορα, κανόνες, λιμενικό και στρατό, αλλά και διοίκηση που πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και να μπορεί να ισορροπεί πάνω στις λεπτές γραμμές του μεταναστευτικού. Η λύση της μόνιμης δομής στην Κρήτη θα έπρεπε να είναι το έσχατο μέτρο και

η δημιουργία της από την κυβέρνηση, μαρτυρά την αποτυχία της να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το πρόβλημα. Η μόνιμη κλειστή δομή θα εγκλωβίσει επί μακρόν πολλούς μετανάστες εδώ, στη ναυαρχίδα του τουρισμού της χώρας, εκπέμποντας ένα μήνυμα προς όλους, ότι η χώρα παραλύει σε κάθε απειλή από τον οποιονδήποτε.

Το μεταναστευτικό από τη Λιβύη είναι παιχνίδι κυριαρχίας σε δύο κέντρα που αναζητούν ευρωπαϊκούς πόρους για να συγκρατήσουν τις μεταναστευτικές ροές στην αφρικανική ήπειρο και όταν δεν λάβουν αυτά που ζητούν ανοίγουν τα λιμάνια, αφού ένας πολέμαρχος χωρίς διεθνή αναγνώριση και η οικογένειά του, διεκδικούν μεγάλο κομμάτι της πίτας στη μοιρασιά. Κι αυτό γίνεται αποδεκτό!

Η στάση του Χαφτάρ πρέπει να σημάνει συναγερμό για την εξωτερική μας πολιτική που βασίζεται σε πρόσκαιρες ευκαιρίες. Η Ελλάδα χρειάζεται στρατηγικό σχεδιασμό, συνέπεια και διαρκή προσαρμογή στις νέες γεωπολιτικές πραγματικότητες. Τα παιγνίδια και η αδράνεια στην εξωτερική πολιτική κοστίζουν στο έπακρο.