Μαράια Αντετοκούνμπο: Η γυναίκα πίσω από τον “Greek Freak” μιλά για τη δύναμη της αγάπης, της ισότητας και του αθλητισμού που ενώνει ζωές

Η ήρεμη δύναμη στο πλευρό του σταρ του NBA

Μητέρα τεσσάρων παιδιών και Διευθύντρια Στρατηγικής του Charles Antetokounmpo Family Foundation, η Μαράια Αντετοκούνμπο μίλησε αποκλειστικά στο Marie Claire για το πώς ο αθλητισμός, η πίστη και η αγάπη μπορούν να αλλάξουν ζωές — από την Αθήνα μέχρι τη Νιγηρία και το Μιλγουόκι.

Μπορεί μια γυναίκα να μεγαλώνει τέσσερα μικρά παιδιά, να στηρίζει έναν σύζυγο-πρωταθλητή που βρίσκεται διαρκώς σε περιοδείες, να ζει ανάμεσα σε δύο ηπείρους, να προσφέρει σε οικογένειες που έχουν ανάγκη και, ταυτόχρονα, να χαμογελά με δύναμη μπροστά στον φακό ενός περιοδικού;
Η Μαράια Αντετοκούνμπο αποδεικνύει καθημερινά ότι μπορεί — αλλά δεν κρύβει τις δυσκολίες.

Με αυθεντικότητα και συγκίνηση, μοιράζεται τη δική της ιστορία: λίγες ώρες πριν τη φωτογράφηση για το τεύχος Νοεμβρίου, είχε ήδη ανοίξει την καρδιά της δημόσια, μιλώντας στο Instagram για τη μάχη με την επιλόχειο κατάθλιψηπου βίωσε μετά τη γέννηση της κόρης της, Άρια.
«Δεν θέλω να με βλέπουν σαν υπερήρωα», γράφει. «Θέλω να θυμούνται ότι είμαι άνθρωπος».

Με αυτή τη γενναία εξομολόγηση, η Μαράια σπάει τη σιωπή γύρω από ένα θέμα που πολλές γυναίκες βιώνουν αλλά ελάχιστες τολμούν να εκφράσουν. Ο στόχος της είναι να δώσει φωνή στις μητέρες που νιώθουν μόνες, να τις ενθαρρύνει να ζητήσουν βοήθεια και να αποτινάξουν την ενοχή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Κρήτη: Ο Ηρακλειώτης Αρχιμανδρίτης Θεολόγος Αλεξανδράκης Επίσκοπος Ταλαντίου!

View this post on Instagram

A post shared by Marie Claire Greece (@marieclairegreece)

Από την Καλιφόρνια στο Μιλγουόκι – μια ζωή αφιερωμένη στους άλλους

Γεννημένη στην Καλιφόρνια από μητέρα μεξικανικής και αφροαμερικανικής καταγωγής, η Μαράια μεγάλωσε μέσα σε μια μεγάλη, ζεστή οικογένεια όπου έμαθε από νωρίς την αξία της στήριξης και της αλληλεγγύης.
Σπούδασε Διοίκηση Αθλητισμού και Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Rice στο Τέξας με πλήρη υποτροφία, ενώ διακρίθηκε και ως παίκτρια βόλεϊ. Παρ’ όλα αυτά, δεν ονειρευόταν απλώς μια καριέρα στον αθλητισμό — αλλά να αξιοποιήσει τη δύναμή του ως μοχλό κοινωνικής αλλαγής.

Το 2014, κατά τη διάρκεια πρακτικής στο NBA Summer League, γνώρισε τον τότε 20χρονο Γιάννη Αντετοκούνμπο, που μόλις ξεκινούσε την πορεία του στους Milwaukee Bucks. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε μια σχέση που δεν βασίστηκε στη λάμψη των προβολέων, αλλά στη βαθιά κατανόηση και την κοινή πίστη πως η επιτυχία αποκτά νόημα μόνο όταν επιστρέφει στην κοινωνία.

Στα χρόνια που ακολουθούν οι δυο τους ωριμάζουν μαζί, σε κάθε στάδιο μιας συναρπαστικής και γεμάτης προκλήσεις διαδρομής. Δημιουργούν την οικογένειά τους, ενώ ο Γιάννης μεταμορφώνεται σταδιακά σε ηγέτη, MVP, πρωταθλητή και παγκόσμιο σύμβολο εργατικότητας, σεμνότητας και ήθους. Η Μαράια γίνεται το σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή του – ένα αδαμάντινο πλαίσιο γείωσης και στήριξης.

Μια ήρεμη δύναμη, με δική της φωνή και στόχους, διαχειρίζεται με προσοχή ακόμη και την αφόρητη μερικές φορές πίεση της δημοσιότητας που μετατρέπει κάθε έξοδό τους στην Αθήνα σε μια μικρή περιπέτεια, αν όχι και σε παραβίαση της ιδιωτικότητας. «Αγαπώ την Ελλάδα», λέει ωστόσο. «Είναι πραγματικά το δεύτερο σπίτι μου. Οι άνθρωποι είναι υπέροχοι, ο καιρός όμορφος και ο ρυθμός της ζωής πολύ γαλήνιος. Και τα παιδιά μου τη λατρεύουν – χαίρονται κάθε στιγμή, ειδικά τα καλοκαίρια».

Σήμερα είχα την τύχη να περάσω μερικές ιδιωτικές ώρες μαζί τους, αυτή τη φορά όμως με τη Μαράια να είναι η σταρ της ημέρας και τον Γιάννη backstage σε ρόλο θαυμαστή. Δεν μπορείς να αγνοήσεις τη χημεία ανάμεσά τους, τη σπάνια ποιότητα μιας σχέσης που αποδείχθηκε ανθεκτική στα τραντάγματα των «πέτρινων χρόνων» της ανατροφής όχι ενός, ούτε δύο, αλλά τεσσάρων παιδιών, που συνήθως δυναμιτίζουν τους γάμους – όλα τα ζευγάρια με παιδιά το ξέρουν αυτό. «Προσπαθούμε πάντα να δίνουμε προτεραιότητα ο ένας στον άλλον. Αυτό μας επιτρέπει να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι και ως οικογένεια», μου λέει εκείνη όταν μιλάμε ξανά μερικές μέρες αργότερα και μπαίνουμε σε πιο βαθιά νερά.

Πρόσφατα μίλησες ανοιχτά για την επιλόχειο κατάθλιψη και το άγχος που βίωσες μετά τη γέννηση του τέταρτου μωρού σου. Πότε κατάλαβες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

«Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω. Έσβηνα τα social ή σταματούσα να παρακολουθώ ειδήσεις γιατί όλα με ανησυχούσαν σε ακραίο βαθμό· είχα πειστεί ότι είχα σοβαρό πρόβλημα υγείας, λες και είχα διαγνώσει μόνη μου μια θανατηφόρα ασθένεια.»

Πώς διαχειρίστηκες αυτήν τη δύσκολη περίοδο; Ζήτησες επαγγελματική βοήθεια;

Πιστεύεις πως η επιλόχειος κατάθλιψη υποτιμάται από την κοινωνία και δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς, ιατρικά;

Απολύτως. Σε πολλές κοινότητες, ειδικά στην αφροαμερικανική στις ΗΠΑ, υπάρχει ακόμη στίγμα γύρω από τη θεραπεία. Για τις νέες μητέρες ισχύει κάτι παρόμοιο: ότι «πρέπει» να είσαι δυνατή και ευλογημένη, κι αυτό αρκεί. Όμως το σώμα, το μυαλό και ολόκληρος ο κόσμος σου αλλάζουν. Είναι εντάξει να ζητάς βοήθεια. Στις ΗΠΑ, δυστυχώς, η αμειβόμενη άδεια μητρότητας είναι περίπου τρεις μήνες και το μοναδικό υποχρεωτικό ραντεβού μετά τον τοκετό είναι στις έξι εβδομάδες. Οι πόροι είναι λίγοι, εκτός αν μπορείς να πληρώσεις. Σίγουρα υπάρχει πρόοδος χάρη στο Ίντερνετ και τις πιο ανοιχτές συζητήσεις, αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Οι γυναίκες αξίζουν ουσιαστική στήριξη μετά τον τοκετό: σωματική, ψυχική και πρακτική.

«Σε πολλές κοινότητες, ειδικά στην αφροαμερικανική στις ΗΠΑ, υπάρχει ακόμη στίγμα γύρω από τη θεραπεία. Για τις νέες μητέρες ισχύει κάτι παρόμοιο: ότι «πρέπει» να είσαι δυνατή και ευλογημένη, κι αυτό αρκεί.»

Τι θα έλεγες σε μητέρες σε όλο τον κόσμο που βιώνουν παρόμοια συναισθήματα;

Δεν είστε βάρος. Είναι εντάξει να χρειάζεσαι και να ζητάς βοήθεια. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό. Βρες τι λειτουργεί για σένα, θεραπεία, ολιστική φροντίδα, άσκηση, λίγη ώρα γαλήνης την ημέρα. Ό,τι σε βοηθά να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Γιατί αν δεν είσαι εσύ καλά, τίποτε άλλο στη ζωή σου δεν θα είναι πραγματικά καλά. Το να είσαι «εγωίστρια» με αυτή την έννοια δεν είναι κακό. Σημαίνει να φροντίζεις τον εαυτό σου για να μπορείς να φροντίσεις τους άλλους. Ακόμη και μία ώρα τη μέρα -μία προπόνηση, ένας περίπατος, ένα ντους μόνη- έχει σημασία.

Και τι γίνεται όταν δεν έχεις φύλαξη για το μωρό;

Ακούω συχνά μαμάδες να λένε «θα ήθελα να γυμνάζομαι, αλλά δεν έχω ποιος να κρατήσει το παιδί». Η συμβουλή μου είναι απλή: ρώτα. Μίλησε στο γυμναστήριο και πες «έχω ένα μωρό, μπορώ να το φέρω μαζί μου για λίγη ώρα όσο γυμνάζομαι;». Θα εκπλαγείς πόσοι χώροι είναι ανοιχτοί σε αυτό ή θα έπρεπε να είναι. Και ως κοινωνία πρέπει να είμαστε πιο δεκτικοί με τις μητέρες. Τα μωρά κλαίνε – είναι φυσιολογικό. Τα παιδιά έχουν θέση στον δημόσιο χώρο.

Παράλληλα με το να είσαι μητέρα τεσσάρων μικρών παιδιών, πώς διαχειρίζεσαι τις συνέπειες της δημοσιότητας ως σύζυγος ενός σταρ-αθλητή;

Είναι συνεχής προσπάθεια. Ο γάμος μας είναι κάτι που καλλιεργούμε διαρκώς. Εχουμε και οι δύο απαιτητικές ζωές, και μάθαμε να δίνουμε προτεραιότητα ο ένας στον άλλον. Ο Γιάννης έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα – όχι μόνο με το μπάσκετ, αλλά και με όσα κάνει εκτός παρκέ. Προσπαθώ στο σπίτι να του κάνω τα πράγματα όσο πιο εύκολα γίνεται, ώστε να χαλαρώνει πραγματικά και να περνά ποιοτικό χρόνο μαζί μας. Κάθε σχέση είναι διαφορετική. Αυτό που λειτουργεί για εμάς μπορεί να μη λειτουργεί για άλλους. Εγώ εστιάζω στο να δημιουργώ ηρεμία και ισορροπία για την οικογένεια. Αν δεν προλαβαίνει να κάνει κάτι -να αλλάξει το μωρό για παράδειγμα- δεν πειράζει. Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Εκεί είναι η ισορροπία μας.

«Κάθε σχέση είναι διαφορετική. Αυτό που λειτουργεί για εμάς μπορεί να μη λειτουργεί για άλλους. Εγώ εστιάζω στο να δημιουργώ ηρεμία και ισορροπία για την οικογένεια.»

Τι πιστεύεις ότι εκτιμά περισσότερο σε σένα και τι εκτιμάς εσύ περισσότερο σε εκείνον;

Εκτιμά ότι τον αφήνω να είναι ο εαυτός του. Κατανοώ τη ρουτίνα και την ανάγκη του για συγκέντρωση και πειθαρχία. Δεν τον πιέζω για όσα δεν μπορεί να παρευρεθεί ή να κάνει. Ξέρω τι χρειάζεται για να πετύχει, και όταν πετυχαίνει εκείνος, κερδίζουμε όλοι. Ο Γιάννης είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς, δοτικούς ανθρώπους που γνωρίζω. Ο κόσμος βλέπει τον αθλητή και τη δημόσια φιγούρα, αλλά πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια τεράστια καρδιά. Αυτός είναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα.

Εχεις επισκεφθεί τη γειτονιά όπου μεγάλωσε ο Γιάννης;

Ναι, πολλές φορές. Πηγαίνουμε και τα παιδιά μας, παρότι είναι ακόμη μικρά για να καταλάβουν. Τους δείχνουμε πού έμενε ο μπαμπάς τους, πού περπατούσαν οι παππούδες – είναι σημαντικό να κρατάμε ζωντανή αυτή τη σύνδεση.

Τα παιδικά σου χρόνια στην Καλιφόρνια ήταν πολύ διαφορετικά. Πώς σε διαμόρφωσαν;

Μεγάλωσα σε μια μεγάλη, δεμένη μεξικανοαμερικανική οικογένεια. Η μαμά μου είναι μεξικανικής καταγωγής, ο μπαμπάς μου Αφροαμερικανός, και η γιαγιά μου λευκή. Είχα γύρω μου ένα τεράστιο «χωριό» ανθρώπων: ξαδέρφια, θείες, θείους, παππούδες. Αυτό το αίσθημα οικογένειας με καθόρισε.

Σου λείπουν;

Φυσικά. Ακόμη και όταν ζούσαμε στο Μιλγουόκι, ήμασταν μακριά από τους γονείς και τις αδερφές μου στην Καλιφόρνια. Στην ελληνική κουλτούρα οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες – και το καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ μεγάλωσα πολύ κοντά με τους παππούδες μου και την ευρύτερη οικογένειά μου. Το να είμαι μακριά τους είναι δύσκολο, αλλά είμαι ευγνώμων που είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι. Οι αδερφές μου θα μπουν στο αεροπλάνο αν τους το ζητήσω. Και όταν τελικά βρισκόμαστε, εκτιμούμε τον χρόνο μας ακόμη περισσότερο.

«Στην ελληνική κουλτούρα οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες – και το καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ μεγάλωσα πολύ κοντά με τους παππούδες μου και την ευρύτερη οικογένειά μου.»

Ποια αξία κρατάς από την ανατροφή σου;

Πιστεύω βαθιά στον σεβασμό προς όλους, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι ή τι κάνουν. «Να φέρεσαι στον θυρωρό όπως και στον CEO», αυτό είναι αρχή ζωής για μένα και θέλω να το μεταδώσω στα παιδιά μου.

Ποιος είναι ο ρόλος σου στο Charles Antetokounmpo Family Foundation και σε ποιο κομμάτι των φιλανθρωπικών έργων συμμετέχεις;

Ως Director of Strategic Initiatives βοηθώ στη δομή των δράσεων· αποφασίζουμε ποιες πρωτοβουλίες θα υλοποιήσουμε και πώς, στις τρεις χώρες όπου δραστηριοποιούμαστε: Ελλάδα, ΗΠΑ και Νιγηρία. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, συνεργαστήκαμε με τον ΔΕΣΜΟ για μια «Family Day». Καλέσαμε οικογένειες από την κοινότητα, τους προσφέραμε βασικά αγαθά, και δώσαμε στα παιδιά την ευκαιρία να είναι απλώς… παιδιά – με παιχνίδια, φουσκωτά και ζεστό φαγητό. Κάναμε κάτι παρόμοιο και στο Μιλγουόκι, με έμφαση σε βρεφικά είδη για οικογένειες που τα χρειάζονταν. Η στήριξη δεν περιορίζεται σε μια ομάδα ή εθνότητα. Βοηθάμε όποιον έχει ανάγκη: μετανάστες, Έλληνες πολίτες, μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες. Ολοι αξίζουν αξιοπρέπεια και στήριξη.

«Η στήριξη δεν περιορίζεται σε μια ομάδα ή εθνότητα. Βοηθάμε όποιον έχει ανάγκη: μετανάστες, Έλληνες πολίτες, μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες. Όλοι αξίζουν αξιοπρέπεια και στήριξη.»

Ενα από τα μότο του Ιδρύματος είναι ότι ο αθλητισμός μπορεί να αλλάξει ζωές και κοινότητες. Πώς γίνεται πράξη;

Λειτουργούμε ακαδημίες μπάσκετ στην Αθήνα και στο Μιλγουόκι. Στην Αθήνα το πρόγραμμα είναι ετήσιο, ενώ στις ΗΠΑ γίνεται καλοκαίρι. Πέρα από την προπόνηση, στηρίζουμε τις οικογένειες μέσω των ακαδημιών, με γεύματα, «κουτιά» φρέσκων τροφίμων και άλλα βασικά. Στην Αθήνα υπάρχει κι ένα κομμάτι επαγγελματικής ένταξης για τους γονείς. Στόχος μας είναι να στηρίζουμε ολόκληρη την οικογένεια, όχι μόνο τον/την αθλητή/αθλήτρια.

Εχεις δει καταστάσεις που σε λύπησαν – ειδικά όταν αφορούν παιδιά σε ανάγκη;

Περισσότερο νιώθω κίνητρο παρά λύπη. Δεν μπορείς να βοηθήσεις τους πάντες, αλλά μπορείς να αλλάξεις τη ζωή κάποιων. Αυτό με ωθεί να συνεχίσω. Αντί να μένω στο «τι δεν πάει καλά», προσπαθώ να δρω. Εκεί βρίσκω τη δύναμη.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας της στο 7ο Marie Claire Power Trip:

Συνέντευξη στο marieclaire.gr και στην Γαλάτεια Λασκαράκη