Μια Σύνοδος χωρίς συνοχή

Η Εκκλησία δεν κυβερνιέται με εξώδικα

Η Εκκλησία της Κρήτης βιώνει, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, μια περίοδο έντασης, αμφιβολιών και εσωτερικής αναστάτωσης. Η εκλογή του νέου Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου, που θα έπρεπε να είναι μια ευκαιρία για ανανέωση και πνευματική ανάταση, μετατράπηκε — δυστυχώς — σε πεδίο αντιπαραθέσεων, ίντριγκας και αμηχανίας.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι μόνο διαδικαστικό ή διοικητικό. Είναι πρωτίστως πνευματικό και θεσμικό. Όταν μια Εκκλησία δείχνει να αδυνατεί να πάρει συλλογικές αποφάσεις με νηφαλιότητα και προσευχή, όταν οι προσωπικές φιλοδοξίες υπερκαλύπτουν την κοινή ευθύνη, τότε η ίδια η έννοια της συνοδικότητας τραυματίζεται.

Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης έδειξε για δεύτερη φορά ότι δεν λειτουργεί ως σώμα, αλλά ως άθροισμα ατομικών φιλοδοξιών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Θεσσαλονίκη: Μυστήριο με 25χρονη που γέννησε στα ΤΕΠ – Το παιδί πέθανε εκέινη δεν ήξερε ότι ήταν έγκυος

Η διαδικασία εκλογής νέου Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου, που θα έπρεπε να είναι μια ήρεμη, πνευματική πράξη, μετατράπηκε σε σκηνικό αμηχανίας και παρασκηνίου.
Εξώδικα, αναβολές και προσωπικές στρατηγικές. Αυτά κυριάρχησαν.

Η Εκκλησία της Κρήτης, με τη βαριά ιστορία της, τη μοναδική της σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την παράδοσή της στην ορθόδοξη πνευματικότητα, δείχνει σήμερα να ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον κόσμο της πίστης και τον κόσμο των μικρών, ανθρώπινων υπολογισμών.

Οι τελευταίες εξελίξεις προδίδουν έλλειψη συντονισμού, σιωπή εκεί που χρειάζεται λόγος, και λόγο εκεί που χρειάζεται σιωπή.

Η ευθύνη των ιεραρχών

Οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Κρήτης δεν είναι απλοί διαχειριστές θρησκευτικών υποθέσεων. Είναι πνευματικοί πατέρες, ποιμένες και θεματοφύλακες μιας μακραίωνης παράδοσης.
Οφείλουν, περισσότερο από κάθε άλλον, να δείχνουν ότι η ενότητα δεν είναι σύνθημα, αλλά βίωμα. Η αποστολή τους δεν είναι να «κερδίσουν» μια ψηφοφορία, αλλά να κερδίσουν τις ψυχές των ανθρώπων. Κάθε δημόσια διαφωνία, κάθε υποψία παρασκηνίου ή έλλειψη εμπιστοσύνης, δεν πλήττει ένα πρόσωπο — πλήττει την ίδια την Εκκλησία.

Η σιωπή που πληγώνει

Ακόμη πιο απογοητευτικό από τα λάθη είναι η σιωπή. Όταν η κοινή γνώμη — και οι πιστοί — βλέπουν τη Σύνοδο να κλονίζεται και δεν ακούνε ούτε μια ξεκάθαρη φωνή ευθύνης, η εμπιστοσύνη διαλύεται. Ας το πούμε ξεκάθαρα:

Η Εκκλησία της Κρήτης δεν φταίει. Φταίνε ορισμένοι ιεράρχες που ξέχασαν τι σημαίνει να είσαι ποιμένας. Που αντί να υπερασπιστούν την ενότητα και την αξιοπρέπεια της Εκκλησίας, μπήκαν στη λογική των συμμαχιών, των «γραμμών» και των ισορροπιών.

Η Εκκλησία της Κρήτης χρειάζεται γενναίους ανθρώπους, όχι διαχειριστές. Η πίστη των Κρητικών αξίζει κάτι καλύτερο — αξίζει ηγέτες που να υπηρετούν, όχι να εξουσιάζουν

Αν αυτή είναι η εικόνα των πνευματικών ηγετών μας, τότε η ζημιά δεν είναι θεσμική, είναι ηθική.

Όσοι σήμερα συμμετέχουν σε αυτήν τη θεσμική παρακμή έχουν δύο επιλογές: ή να μετανοήσουν και να επαναφέρουν την Εκκλησία στο ύψος της αποστολής της να παραιτηθούν, γιατί η Εκκλησία δεν είναι χώρος για προσωπικά σχέδια και εγωισμούς.

Η Εκκλησία της Κρήτης δεν κινδυνεύει από τους “εχθρούς” της — κινδυνεύει από εκείνους που την αγαπούν με λόγια, αλλά την πληγώνουν με πράξεις.