Σπυριδάκη: «Το νέο ΦΕΚ για τα αναλώσιμα του σακχαρώδη διαβήτη αφήνει χιλιάδες πάσχοντες χωρίς ασφάλεια και χωρίς μέριμνα»

«Ένα πισωγύρισμα με κοινωνικό και ηθικό κόστος»

Με αιχμηρή Κοινοβουλευτική Ερώτηση προς τον Υπουργό Υγείας κ. Άδωνι Γεωργιάδη, η Βουλευτής Λασιθίου του ΠΑΣΟΚ, Κατερίνα Σπυριδάκη, ζητά εξηγήσεις για τις απαράδεκτες αλλαγές που επέφερε το νέο ΦΕΚ Β’ 5395/09-10-2025 στον Ενιαίο Κανονισμό Παροχών Υγείας (ΕΚΠΥ), σχετικά με το αναλώσιμο διαβητολογικό υλικό.

Όπως επισημαίνει, οι νέες ρυθμίσεις έχουν προκαλέσει «έντονη αναστάτωση και οργή στην κοινότητα των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη, στους γονείς παιδιών με διαβήτη τύπου 1, αλλά και στους επαγγελματίες υγείας», καθώς εφαρμόστηκαν χωρίς ουσιαστική διαβούλευση με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων – Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ) ή με τους κλινικούς ιατρούς.

Η Βουλευτής τονίζει ότι πρόκειται για ρυθμίσεις που αντί να εκσυγχρονίζουν τη διαχείριση του διαβήτη, υπονομεύουν την ίδια την ασφάλεια των πασχόντων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τραγωδία στην άσφαλτο: Δύο νεκροί σε σοκαριστικό τροχαίο – Το αυτοκίνητο τους «καρφώθηκε» σε ελιά – Δείτε εικόνες

«Είναι αδιανόητο ότι το νέο ΦΕΚ καταργεί την αποζημίωση των ταινιών μέτρησης γλυκόζης αίματος για όσους χρησιμοποιούν συστήματα συνεχούς καταγραφής (CGM) ή αντλίες ινσουλίνης. Δηλαδή, το Κράτος αποφάσισε πως όποιος έχει πρόσβαση σε νέα τεχνολογία δεν χρειάζεται το βασικό εργαλείο επιβεβαίωσης — τη μέτρηση με αίμα», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την ίδια, το Υπουργείο «αγνοεί τη βασική ιατρική πραγματικότητα: κανένα σύστημα συνεχούς καταγραφής δεν είναι απολύτως ακριβές». Οι ενδείξεις του «χρειάζονται επιβεβαίωση με αιματολογική μέτρηση, ειδικά σε περιπτώσεις υποψίας υπογλυκαιμίας, υπεργλυκαιμίας, πυρετού ή λανθασμένων ενδείξεων».

Όπως επισημαίνει: «Αυτή η διασταύρωση δεν είναι πολυτέλεια — είναι ζήτημα ζωής».

Η Κατερίνα Σπυριδάκη στηλιτεύει το γεγονός ότι οι ταινίες μέτρησης μειώνονται στο μισό (από 200 σε 100) και μηδενίζεται η χορήγηση για όσους φορούν αντλία ή patch pump, κάτι που —όπως λέει— «είναι τραγικό, γιατί σε αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις οι μετρήσεις αίματος είναι πιο συχνές, κυρίως στα παιδιά που δεν κρατούν έναν αισθητήρα για 7 ή 15 ημέρες, όπως οι ενήλικες».

«Οι γονείς καταγγέλλουν ότι με αυτό το καθεστώς δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τον νυχτερινό έλεγχο του παιδιού τους. Αν χαθεί ή δυσλειτουργήσει ο αισθητήρας, δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί άμεσα η γλυκόζη», σημειώνει στην Ερώτησή της, προσθέτοντας πως «η αδιαφορία αυτή μετατρέπεται σε άμεσο κίνδυνο για την υγεία και την ασφάλεια χιλιάδων παιδιών».

Η Ερώτηση επισημαίνει επίσης ότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στους ανήλικους. «Κάθε χρήστης αντλίας ή αισθητήρα μπορεί να βρεθεί χωρίς καμία κάλυψη εάν τοποθετηθεί ελαττωματικός αισθητήρας ή εάν ξεκολλήσει ο υπάρχων», αναφέρει, σημειώνοντας πως «οι εταιρείες συχνά αρνούνται να καλύψουν το κόστος αντικατάστασης και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο ασθενής μένει χωρίς μέτρηση, χωρίς αισθητήρα και χωρίς καμία εφεδρική δυνατότητα παρακολούθησης».

Η Βουλευτής τονίζει: «Δεν είναι δυνατόν ένα ασφαλισμένο άτομο να μην έχει καμία εναλλακτική, να μείνει χωρίς τρόπο να γνωρίζει τα επίπεδα του σακχάρου του ή να αναγκάζεται να πληρώσει εξ ολοκλήρου το κόστος ενός νέου αισθητήρα ή μετρητή. Η πλήρης απουσία “backup” επιλογής για τους διαβητικούς είναι πέρα από κάθε λογική, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ζήτημα υγείας και ασφάλειας».

Στο ίδιο πλαίσιο, η Κατερίνα Σπυριδάκη επισημαίνει ότι «το μέτρο κοστίζει περίπου 150 ευρώ ανά διαβητικό — ένα ποσό που δεν δικαιολογεί το ρίσκο στην ανθρώπινη ζωή. Πρόκειται για βεβιασμένη δημοσιονομική εξοικονόμηση εις βάρος των χρονίως πασχόντων, που θα οδηγήσει τελικά σε μεγαλύτερη επιβάρυνση του συστήματος, καθώς τα περιστατικά απορρύθμισης, νοσηλείας και επιπλοκών θα αυξηθούν».

Επιπλέον, καταγγέλλει την προκλητική αντίφαση: «Την ίδια ώρα που αφαιρούνται ταινίες μέτρησης, προστίθεται πάγια αμοιβή 3 ευρώ στις φαρμακαποθήκες για τη διανομή φαρμάκων υψηλού κόστους (ΦΥΚ). Αν πράγματι αυτά τα κονδύλια μεταφέρθηκαν από τα υλικά των διαβητικών προς άλλες δαπάνες, τότε η πολιτική αυτή δεν είναι απλώς εσφαλμένη — είναι ανήθικη και επικίνδυνη».

Τέλος, επικρίνει το Υπουργείο Υγείας για τον «δογματισμό αντί για ιατρική λογική», αφού διατηρεί τη διάρκεια ζωής των αντλιών ινσουλίνης στα 5 έτη παρά τις δεσμεύσεις για ευελιξία, δημιουργώντας τελικά υπερ-δαπάνη χωρίς όφελος:

«Έτσι, ενώ περικόπτονται αναλώσιμα για ασθενείς και παιδιά, αυξάνεται η συνολική δημόσια δαπάνη, χωρίς καμία λογική ισορροπία. Η ζωή με σακχαρώδη διαβήτη απαιτεί συνεχή αυτοπαρακολούθηση, ψυχολογική αντοχή, εκπαίδευση και πρόσβαση σε τεχνολογία. Δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη».

Η Κατερίνα Σπυριδάκη υπογραμμίζει επιπλέον: «Το Υπουργείο Υγείας δεν μπορεί να λειτουργεί ως “λογιστής” που υπολογίζει ευρώ ανά ασθενή, αλλά ως θεσμός που εγγυάται τη ζωή και την αξιοπρέπεια κάθε πολίτη. Ο διαβήτης δεν είναι αριθμός στον προϋπολογισμό· είναι καθημερινή μάχη ζωής για εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας — παιδιά, εφήβους, γονείς, εργαζόμενους, ηλικιωμένους».

Με την εν λόγω Κοινοβουλευτική της παρέμβαση, η Βουλευτής Λασιθίου Κατερίνα Σπυριδάκη καλεί το αρμόδιο Υπουργείο να απαντήσει στα παρακάτω κρίσιμα ερωτήματα:

• Πώς δικαιολογεί το Υπουργείο Υγείας την κατάργηση της αποζημίωσης των ταινιών μέτρησης γλυκόζης για τους χρήστες συστημάτων συνεχούς καταγραφής ή αντλιών ινσουλίνης, όταν είναι ιατρικά αποδεδειγμένο ότι οι μετρήσεις αίματος είναι απαραίτητες για την ασφάλεια των ασθενών;
• Ποια είναι η επιστημονική τεκμηρίωση αυτής της απόφασης και ποιοι φορείς ή ιατρικές ενώσεις κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν πριν τη δημοσίευση του ΦΕΚ;
• Πώς θα προστατευτούν οι παιδιατρικοί ασθενείς, για τους οποίους η αστάθεια του σακχάρου και η δυσλειτουργία των αισθητήρων είναι συχνότατη; Θα υπάρξει ειδική πρόβλεψη για επιπλέον ταινίες σε ανήλικους ή ευάλωτους ασθενείς;
• Προτίθεται το Υπουργείο να επαναφέρει πλήρως την αποζημίωση των ταινιών μέτρησης για όλους τους πάσχοντες, ανεξαρτήτως τεχνολογίας, όπως ζητά σύσσωμη η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ;
• Γιατί αγνοήθηκαν οι δεσμεύσεις του ΕΟΠΥΥ για ευελιξία στη διάρκεια αποζημίωσης των αντλιών ινσουλίνης και γιατί δεν προβλέπεται δυνατότητα αντικατάστασης πριν την πενταετία;
• Πώς εξηγείται η αντίφαση μεταξύ μείωσης παροχών προς τους ασθενείς και αύξησης της ανώτατης μηνιαίας δαπάνης για τις αντλίες; Υπάρχει αξιολόγηση κόστους-οφέλους;
• Είναι αληθές ότι μέρος των κονδυλίων που αφορούσαν τις ταινίες μέτρησης μεταφέρθηκαν για να καλύψουν τη νέα πάγια αμοιβή των 3€ στις φαρμακαποθήκες για τη διανομή ΦΥΚ;
• Προτίθεται το Υπουργείο να ανακαλέσει ή να τροποποιήσει άμεσα το παράρτημα του ΕΚΠΥ για το διαβητολογικό υλικό και να προχωρήσει σε ουσιαστικό διάλογο με την ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, τους ιατρικούς συλλόγους και τις ενώσεις ασθενών;