Συγκινεί η Σέβη Βολουδάκη: «Ήταν σαν να ζω με αναπηρία μετά την απώλεια του συζύγου μου»

«Δεν είναι εύκολη η ζωή με τρία παιδιά και τις απαιτήσεις του Υπουργείου», ανέφερε

Μια συνέντευξη από καρδιάς στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» και τη Νόνη Δούνια, παραχώρησε η Υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Σέβη Βολουδάκη. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον συνδυασμό οικογένειας και υπουργείου, στην απώλεια του συζύγου της, Μανούσου, αλλά και στη σχέση με τα παιδιά της σήμερα.

Συγκεκριμένα ανέφερε πως: «Δεν είναι εύκολη η ζωή με τρία παιδιά και τις απαιτήσεις του Υπουργείου, θέλει προγραμματισμό, σκληρή δουλειά και επιμονή. Στις 6 το πρωί ετοιμάζω πρωινά πηγαίνω τη μικρή στη στάση, τα αγόρια στο σχολείο και έρχομαι στο υπουργείο».

«Το πιο δύσκολο “όχι” που χρειάστηκε να πω ήταν όταν έπρεπε να βάλω σε προτεραιότητα το πρόγραμμα των παιδιών μου απέναντι στη δουλειά. Αυτή ήταν η προτεραιότητά μου και όλα τα άλλα είπα ότι θα τα προσαρμόσω εκεί. Και μου βγήκε», συμπλήρωσε η Σέβη Βολουδάκη.

Η Σέβη Βολουδάκη για την απώλεια του συζύγου της

Η Σέβη Βολουδάκη έχασε τον σύζυγό της, Μανούσο Βολουδάκη, στις 8 Φεβρουαρίου 2023 και όπως εξομολογήθηκε, από τότε η ζωή της άλλαξε ριζικά: «Για μένα ο Μανούσος δεν ήταν κάτι συμβατικό, ο σύζυγος ας πούμε. Ήταν το άλλο μου μισό. Ήμασταν ένα. Ήταν πολύ δύσκολο -και είναι- να αποδεχτώ ότι δεν βρίσκεται δίπλα μου, δεν παίρνουμε κοινές αποφάσεις. Το συναίσθημα είναι σαν να ζεις με αναπηρία, να ξέρεις ότι σου έχουν κόψει το πόδι».

Η ίδια δεν μιλά σε παρελθοντικό χρόνο για εκείνον, καθώς πιστεύει ότι θα συναντηθούν στο μέλλον:
«Αν τον έβλεπα θα του έλεγα ότι μου λείπει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή της ζωής μου. Επειδή πιστεύω βαθιά στο Θεό, θεωρώ ότι θα τον ξαναδώ και δεν έχει τελειώσει τίποτα. Δεν ξέρω αν με καμαρώνει, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι κάπου και με βλέπει από ψηλά. Σε πολλές, αν όχι σε όλες τις αποφάσεις που παίρνω, υπάρχει μέσα μου η φωνή του, είναι σαν να συναποφασίζουμε»

Όπως σημείωσε: «Ήταν ένας από τους λόγους που είπα ότι θα ασχοληθώ με το υπουργείο. Υπήρχαν πράγματα που είχε αρχίσει, πίστευε και ήθελε να ολοκληρώσει. Έλεγα ότι δεν θα το αφήσω έτσι». Τα παιδιά της τη στήριξαν, με μία μόνο προϋπόθεση: «Να το κάνω σωστά, όπως θα το ήθελε ο μπαμπάς». Κι έτσι προχώρησαν σαν ομάδα, όπως λέει.