Είναι η στιγμή που οι λέξεις περισσεύουν και η σιωπή υπερισχύει

Τι μπορεί να πει κανείς σε μια μάνα που χάνει το παιδί της και ειδικά με έναν τόσο τραγικό τρόπο, όταν το νήμα της ζωής του κόβεται τόσο απότομα και άδοξα;

Είναι η στιγμή που οι λέξεις περισσεύουν και η σιωπή υπερισχύει.

Στο σημείο της τραγωδίας, εκεί που τα τρία παιδιά, ο Νίκος, ο Αλέξανδρος κι ο Θοδωρής, έχασαν τη ζωή τους το περασμένο Σάββατο μετά το τροχαίο στον ΒΟΑΚ, βρέθηκαν οι μάνες τους, κατά τον συμβολικό αποκλεισμό του δρόμου, που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου.

Δύο μητέρες βρέθηκαν μαζί αγκαλιασμένες και ακούστηκε η φράση «Έχουμε τον ίδιο πόνο»…

Πήγαν εκεί που χάθηκαν τα παιδιά τους, και φώναζαν τα ονόματά τους, αφήνοντας μερικά λουλούδια και ανάβοντας ένα κεράκι, ενώ όσοι βρέθηκαν εκεί ζητούσαν να μη χυθεί άλλο αίμα στην άσφαλτο. Τα παιδιά δε μπορούν να γυρίσουν πίσω, ούτε ο πόνος που νιώθουν να καταλαγιάσει.

Μπορούν όμως οι υποσχέσεις να γίνουν πράξεις, έργα, δράσεις, ώστε να μη βρεθεί άλλη μητέρα στη θέση τους.

Να είναι αυτά τα παιδιά τα τελευταία που χάθηκαν στους δρόμους της Κρήτης.