Η ιστορία των γλυκών

Απολαμβάνουμε τα γλυκά, τα οποία παραγγέλνουμε με κάποιο όνομα. Ξέρουμε όμως, τι σημαίνει; Ήλθε η ώρα να το μάθουμε.

Τρως εκλέρ, αλλά το πιθανότερο είναι να μη γνωρίζεις ότι πήρε το όνομα του από τη γαλλική λέξη éclair, που σημαίνει λάμψη αστραπής.

Tι σχέση το αριστούργημα που λιώνει στο στόμα με την αστραπή;

Θα εξηγηθεί ευθύς αμέσως και με την ευκαιρία θα αναφέρουμε και πώς απέκτησαν τα ονόματα τους και κάποια άλλα αγαπημένα γλυκά.

Τα εκλέρ λοιπόν, αρχικά (τον 19ο αιώνα) “λέγονταν” pain à la Duchesse (ψωμί της Δούκισσας) και είχαν να κάνουν με παραδοσιακό όρο της γαλλικής ζαχαροπλαστικής, για είδη ζύμης και ψωμιού.

Η διάσημη Γαλλίδα σεφ Marie-Antoine Carême τα εξέλιξε σε αυτό που ξέρουμε σήμερα, το 1800.

Προτείνεται πως οφείλει το όνομα του είτε στο πόσο γρήγορα το εξαφανίζουμε, είτε στη γυαλιστερή όψη του γλάσου του, που μοιάζει με αστραπή.

Το κοκ, το σου και το προφιτερόλ

Τα γνωστά σε όλους μας, ως κοκάκια είναι η ελληνική έκδοση του προφιτερόλ που βασίζονται στα σου.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, με τη βοήθεια του ειδικού: η γαλλική λέξη profiterole και έχει σχέση με το profit (κέρδος), καθώς αρχικά στην Αναγέννηση προσφερόταν ως είδος ανταμοιβής.

Σύμφωνα με την ιστορία, όταν η Αικατερίνη των Μεδίκων παντρεύτηκε τον βασιλιά Ερρίκο Β΄ της Γαλλίας, πήρε μαζί της στη Γαλλία τους σεφ της από την Τοσκάνη.

Ένας από αυτούς δημιούργησε το 1540 τη ζύμη τύπου «σου»: η πρώτη ζεστή ζύμη της ιστορίας ονομάστηκε αρχικά pâté a Panterelli εκ του δημιουργού και κάπου στα μέσα του 18ου αιώνα, ο Chef de Patissierie (ζαχαροπλάστης) Avice την εξέλιξη σε αυτό που ξέρουμε σήμερα ως σου.

Επίσημα pâte à choux. Παρεμπιπτόντως, η γαλλική λέξη chou σημαίνει λάχανο (καθώς το σου μοιάζει με μικρό κεφάλι λάχανου). Το προφιτερόλ είναι το γεμιστό σουδάκι.

Το μιλφέιγ, το τιραμισού, η πάβλοβα και το ρεβανί

Το μιλφέιγ το έδωσε στον κόσμο η Γαλλία (απευθείας, όχι μέσω Τοσκάνης), με τη λέξη millefeuille να σημαίνει “χίλια φύλλα”.

Αφορά τις στρώσεις φύλλων σφολιάτας που έχει και δημιουργούνται με διαδοχικά διπλώματα της ζύμης.

Η σωστή, αυθεντική τεχνική περιλαμβάνει περισσότερες από 1.000 στρώσεις, με το όνομα να “κατοχυρώνεται” για την τεχνική τον 17ο αιώνα.

Το Παρί Μπρεστ δημιουργήθηκε το 2010 από τον ζαχαροπλάστη Louis Durand, σε ζαχαροπλαστείο που ήταν λίγο έξω από το Παρίσι.

Το κυκλικό σχήμα της ζύμης (η γέμιση είναι κρέμα με γεύση πραλίνας), μοιάζει με τροχό ποδηλάτου και με αυτόν τον τρόπο αποτίει φόρο τιμής στους ποδηλάτες που συμμετείχαν στον αγώνα ποδηλάτου Paris-Brest.

Το τιραμισού είναι ιταλική προσφορά στον πλανήτη και το όνομα του είναι η ψυχική ανάταση που προσφέρει το γλυκό που περιέχει καφέ εσπρέσο, ζάχαρη, αυγά και αλκοόλ.

Μαζί προσφέρουν ένα boost ενέργειας, μια τόνωση.

Ό,τι ακριβώς σημαίνει το tirame su που έγινε tiramesù (“σήκωσε με”) στη βενετσιάνικη διάλεκτο.

Ποιος το δημιούργησε και τι είχε στο μυαλό του; Υπάρχουν πολλές θεωρίες, αλλά τίποτα δεδομένο.

Ιταλικό είναι και το κανόλι και για την ακρίβεια, προέρχεται από την Σικελία.

Το cannoli λοιπόν, προέρχεται από το λατινικό canné, όνομα για τους σωλήνες των ποταμιών που χρησιμοποιούνταν, ώστε να δοθεί το σχήμα στη ζύμη.

Πιστεύεται πως δημιουργήθηκε στην πόλη Καλτανισέτα, γνωστή ιστορικά ως «Κάστρο των Γυναικών» (από το αραβικό Qalʿat an-nisā), όπου οι παλλακίδες του εμίρη έφτιαχναν αυτά τα αρτοσκευάσματα όταν εκείνος έλειπε (για να διασκεδάζουν εν τη απουσία του).

Aλλάζουμε χώρα και πάμε στην Ισπανία, που δημιούργησε το φλαν.

Ονομάστηκε από την παλιά γερμανική λέξη «flado», που σημαίνει επίπεδη τούρτα.

Πέρασε στη μεσαιωνική λατινική και στη γαλλική γλώσσα ως «flaon» ή «flan».

Η ιστορία του φτάνει στις κουζίνες της αρχαίας Ρώμης, όπου το flan ήταν κατά βάση αλμυρό κέικ, με τη γλυκιά έκδοση να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Στο Μεσαίωνα έκανε θραύση και δη στην περίοδο της νηστείας.

H πολυαγαπημένη πάβλοβα πήρε το όνομα της από ένα υπαρκτό πρόσωπο: την διάσημη Ρωσίδα μπαλαρίνα, Άννα Πάβλοβα που έκανε περιοδεία το 1926 σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, χώρες που “μάχονται” για την προέλευση του επιδόρπιου.

Η πρώτη δημοσιευμένη συνταγή εντοπίζεται στη Νέα Ζηλανδία και χρονολογείται από το 1929.

Η Αυστραλία αποδίδει την έμπνευση στον σεφ Herbert “Bert” Sachse από το Περθ, το 1935. Ο ίδιος ο Sachse παραδέχτηκε ότι η συνταγή του βασίστηκε σε παλαιότερες συνταγές της Νέας Ζηλανδίας.

“Kλείνουμε” με το ρεβανί που έχει ρίζες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η παράδοση θέλει να σχετίζεται με τον Ρεβανί, Τούρκο ποιητή του 16ου αιώνα, ο οποίος έκανε καριέρα για τα μαγειρικά του στιχάκια.

Λεγόταν πως η ποίησή του ήταν τόσο γλυκιά όσο και το ίδιο το επιδόρπιο.

Στην Ελλάδα έγινε γνωστό όταν άρχισε να το φτιάχνει στη Βέροια ένας ιδιοκτήτης γαλακτοκομείου, ονόματι Χοχλιούρος, βάσει της συνταγής που είχε πάρει από Τούρκο φίλο του.

Έως σήμερα είναι το σήμα κατατεθέν της Βέροιας.

Πηγή: news24/7