Κι όμως! Το νησί των Χριστουγέννων δεν γιορτάζει τα Χριστούγεννα

Δεν τα γιορτάζει όπως θα άρμοζε στο όνομά του

Πώς είναι να περνάς τα Χριστούγεννα στο Νησί των Χριστουγέννων;

Το μυαλό πηγαίνει αυτόματα σε φαντασμαγορικές εκδηλώσεις, Άγιους Βασίληδες παντού, έλκηθρα, κάλαντα και χριστουγεννιάτικα δέντρα. Δεν χρειάζεται παρά μια μικρή έρευνα για να διαπιστώσει κανείς ότι το νησί των Χριστουγέννων δεν… γιορτάζει τα Χριστούγεννα! Ή, τέλος πάντων, δεν τα γιορτάζει όπως θα άρμοζε στο όνομά του.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Christmas Island Tourism (@christmasisland)

Αυτό το απομονωμένο νησί στον Ινδικό Ωκεανό, με έκταση 135 τ.χλμ. (ελάχιστα μεγαλύτερο από τη Τζια) και πληθυσμό κάτι παραπάνω από 1.500 ψυχές, βιώνει κάθε χρόνο την ημέρα των Χριστουγέννων με κάποια αμηχανία. Η γιορτή μπορεί να είναι επίσημη, ωστόσο συμμετέχει μόνο ένας στους δέκα κατοίκους του. Για τους υπόλοιπους είναι μια φοκλορική γιορτή, περίπου όπως εμείς αντιμετωπίζουμε π.χ. τις εκδηλώσεις για την κινεζική πρωτοχρονιά. Κι αυτό, επειδή στο Νησί των Χριστουγέννων, το οποίο διοικητικά αποτελεί Εξωτερική Περιοχή (external territory) της Αυστραλίας, μόνο το 12,5% των σημερινών κατοίκων του είναι χριστιανοί. Πάντα, βέβαια, αποτελούσαν μειοψηφία σ’ αυτό το απομονωμένο νησί που βρίσκεται μακριά από τις δημοφιλείς θαλάσσιες διαδρομές και για αιώνες υπήρξε ένας από τους πιο ανέγγιχτους τόπους του πλανήτη.

To Νησί των Χριστουγέννων ονομάστηκε έτσι διότι οι πρώτοι Ευρωπαίοι το αντίκρυσαν την ημέρα των Χριστουγέννων του 1643. Ο Γουίλιαμ Μάινορς, καπετάνιος του πλοίου Βασίλισσα Μαρία της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, σημείωσε την ύπαρξη του νησιού στο ημερολόγιό του, την ανέφερε στο βρετανικό Ναυαρχείο για να συμπεριληφθεί στους χάρτες και… το ξέχασε. Το νησί άρχισε να εμφανίζεται στους χάρτες της περιοχής, βρετανικούς και ολλανδικούς, μετά το 1666.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Christmas Island Tourism (@christmasisland)

Ένας άλλος Άγγλος καπετάνιος, ο Γουίλιαμ Ντάμπιερ, ήταν ο πρώτος που αποβιβάστηκε στο νησί, το 1688. Όπως κατέγραψε στο δικό του ημερολόγιο, βρήκε πολλά παράξενα φυτά, ολόκληρες περιοχές καλυμμένες με τόνους από… περιττώματα πουλιών, αλλά κανέναν άνθρωπο. Και η δική του αναφορά ξεχάστηκε για πάνω από 1,5 αιώνα! Η Βρετανία δεν είχε μπει καν στον κόπο να κατοχυρώσει το νησί ως δικό της, επειδή κανένας άλλος δεν ενδιαφερόταν. Το νησί βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό, αλλά απέχει πάνω από 350 χλμ. νότια της Ιάβας, του μεγάλου νησιού της Ινδονησίας, που οριοθετεί κατά κάποιον τρόπο τις εμπορικές οδούς της νοτιοανατολικής Ασίας.

Το 1857 η αναφορά του καπετάνιου Ντάμπιερ ξεθάφτηκε από τα αζήτητα για… οικονομικούς λόγους. Η φρεγάτα Αμέθυστος του βρετανικού βασιλικού ναυτικού εστάλη στο νησί για να διαπιστώσει αν το νησί έχει εμπορική αξία. Κι ανακάλυψε έναν ολόκληρο θησαυρό: Τα περιττώματα των πουλιών που επισκέπτονταν το νησί για αιώνες, αν όχι χιλιετίες, είχαν μετατραπεί σε φωσφορικά άλατα (φωσφάτα), τα οποία αποτελούν και σήμερα ένα από τα καλύτερα φυσικά λιπάσματα. Πέρα απ’ αυτό, η απομόνωση του νησιού και η ανύπαρκτη ανθρώπινη παρουσία είχε βοηθήσει στην ανάπτυξη διάφορων φυτών που ήταν άγνωστα ως τότε στους επιστήμονες.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Christmas Island Tourism (@christmasisland)

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Christmas Island Tourism (@christmasisland)

Τα πράγματα εξομαλύνθηκαν ακόμα περισσότερο όταν ο καπετάνιος Τζον Μακλίαρ ανακάλυψε ένα φυσικό αγκυροβόλιο στο βορειοανατολικό μέρος του νησιού -η προσέγγιση γινόταν σχεδόν πάντα από τα βορειοδυτικά. Και το ονόμασε Fyling Fish Cove, δηλαδή «Το Λιμανάκι του Ιπτάμενου Ψαριού», επειδή Flying Fish ήταν το όνομα του πλοίου του! Κι αυτό το παράξενο όνομα παρέμεινε στους χάρτες, όπως και το όνομα του νησιού.

Τη δεκαετία του 1890 ξεκίνησε μια μικρή προσπάθεια αποικισμού στο νησί, όμως κανείς από τους Βρετανούς αποίκους που βρίσκονταν στη σημερινή Μαλαισία ή το πολυσύχναστο λιμάνι της Σιγκαπούρης δεν ήθελε να φύγει και να ξεκινήσει κάτι καινούργιο σ’ αυτό το απομονωμένο νησί. Έτσι ουσιαστικά οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι εργάτες στα ορυχεία φωσφάτων, που ξεκίνησαν να δουλεύουν το 1899. Οι περισσότεροι ήταν Μαλαισιανοί και Κινέζοι. Ελάχιστοι Βρετανοί έμειναν, κυρίως επιστάτες των ορυχείων και διοικητικοί υπάλληλοι. Το νησί υπήρχε διοικητικό «εξάρτημα» της αποικίας της Σιγκαπούρης, από την οποία προερχόταν σχεδόν το σύνολο των εργατών που δούλευαν εκεί. Λίγοι αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο νησί με τις οικογένειές τους μετά το τέλος του συμβολαίου τους. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο νησί αποβιβάστηκε μια βρετανική φρουρά (αποτελούμενη κυρίως από Ινδούς στρατιώτες και ελάχιστους Βρετανούς αξιωματικούς), η οποία όμως δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εισβολή από τους Ιάπωνες. Οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν τόσο για τα φωσφάτα, αλλά για τα τηλεφωνικά καλώδια, που συνέδεαν τη βρετανική Σιγκαπούρη με την Αυστραλία.

Το νησί της Αυστραλίας αποτέλεσε μια σημαντική αποικία φωσφορικών, αλλά στις μέρες μας η εκμετάλλευση του φυσικού πόρου έχει σχεδόν τερματιστεί. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας έχει κάνει το νησί προστατευόμενο περιοχή φυσικής ομορφιάς, με τουριστικά καταλύματα και φυσικά πάρκα, όπως το Εθνικό Πάρκο της Νήσου των Χριστουγέννων. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το νησί προκαλεί ο σπάνιος και εντυπωσιακός πληθυσμός του κόκκινου καβουριού, που μεταναστεύει σε τεράστιες μάζες στην ξηρά. Είναι τα πιο φημισμένα χαρακτηριστικά του νησιού, που έχει αποκτήσει αναγνωρισιμότητα στον τουρισμό, χωρίς ωστόσο να είναι το συνηθισμένο θέρετρο που φαντάζονται οι περισσότεροι.

Πηγή: newmoney