Κι όμως, αντί για μια κοινή μάχη για δικαιοσύνη, βλέπουμε κάτι φρικτό: η οργή επιλέγεται, δεν γεννιέται αυθόρμητα

Δύο τραγωδίες. Δεκάδες νεκροί. Οικογένειες που δεν θα ξαναδούν ποτέ τους αγαπημένους τους. Κι όμως, αντί για μια κοινή μάχη για δικαιοσύνη, βλέπουμε κάτι φρικτό: η οργή επιλέγεται, δεν γεννιέται αυθόρμητα. Οι ζωές που χάθηκαν στα Τέμπη έγιναν σημαία, ενώ οι νεκροί του Ματιού σβήστηκαν από τη μνήμη της δημόσιας σφαίρας.

Και η πιο πικρή αλήθεια; Ακόμα και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των θυμάτων των Τεμπών δεν δίνουν χέρι βοήθειας στις οικογένειες του Ματιού. Γιατί δεν στέκονται δίπλα τους; Γιατί δεν απαιτούν δικαιοσύνη και για εκείνους; Μήπως επειδή το δικό τους δράμα είναι τώρα το “κεντρικό θέμα”, το σημείο όπου συγκεντρώνεται η αγανάκτηση; Μήπως γιατί κι εκείνοι έχουν γίνει, χωρίς να το καταλάβουν, μέρος ενός παιχνιδιού όπου ο ανθρώπινος πόνος γίνεται πολιτικό εργαλείο;

Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι αλά καρτ. Αν επιλέγουμε για ποιους ζητάμε διαφάνεια και για ποιους σιωπούμε, τότε δεν πολεμάμε για την αλήθεια – πολεμάμε για να εκμεταλλευτούμε την αλήθεια. Και όταν μια κοινωνία αρχίζει να ζυγίζει τις ανθρώπινες ζωές με πολιτικά κριτήρια, τότε δεν έχουμε πια μόνο κρατική αποτυχία. Έχουμε ηθική κατάρρευση.

Το Μάτι και τα Τέμπη δεν είναι αντίπαλες υποθέσεις. Είναι κομμάτια του ίδιου προβλήματος: ενός κράτους που σκοτώνει με την αδιαφορία του και μιας πολιτικής που μετατρέπει τις σκιές των νεκρών σε προεκλογικά πανό. Αν δεν το δούμε αυτό, αν επιλέγουμε τη μνήμη που μας βολεύει, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει. Ούτε για τα Τέμπη. Ούτε για το Μάτι. Ούτε για τις τραγωδίες που, όσο κι αν κάνουμε πως δεν βλέπουμε, θα έρθουν ξανά.

ΑΚ