Η υποκρισία πίσω από τον «τοπικισμό της ευθιξίας»

Η ειλικρίνεια πονάει, αλλά είναι το πρώτο βήμα της ωριμότητας

Τις τελευταίες ημέρες, οι τοποθετήσεις και τα ρεπορτάζ για τα φαινόμενα παραβατικότητας σε χωριά της Κρήτης έχουν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις.

Το επιχείρημα πολλών είναι ότι «τα Αθηναϊκά μέσα» πυροβολούν συλλήβδην ένα νησί, προσβάλλοντας την ιστορία και την ταυτότητά του.

Ωστόσο, πίσω από αυτή την αγανάκτηση, αναδύεται ένα γνώριμο φαινόμενο: η υποκρισία μιας κοινωνίας που επιλέγει να σιωπά για χρόνια και να οργίζεται μόνο όταν την κοιτούν απ’ έξω.

Για δεκαετίες, οι μικρές κοινωνίες της Κρήτης –όπως και πολλών άλλων περιοχών της Ελλάδας– γνώριζαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Αρκάς: Η «Καλημέρα» του για τους πολιτικούς και τις δύο δολοφονίες στα Βορίζια!

Γνώριζαν ποιοι «έκαναν κουμάντο», ποιοι ασκούσαν εξουσία έξω από το πλαίσιο του νόμου, ποιοι διαμόρφωναν κανόνες και σιωπές. Οι πολιτικοί φωτογραφίζονταν δίπλα τους, οι τοπικοί παράγοντες τους τιμούσαν, οι κοινωνίες τους αποδέχονταν.

Κι όμως, κανείς δεν μιλούσε.

Η δημοσιογραφική σιωπή υπήρξε κι αυτή μέρος του προβλήματος.

Πόσες φορές τοπικά μέσα τόλμησαν να γράψουν για την ανομία, τον αναλφαβητισμό, την περιθωριοποίηση νέων ανθρώπων σε αυτά τα χωριά;

Πόσες φορές προέταξαν την κοινωνική αλήθεια απέναντι στις τοπικές πιέσεις και τους διαφημιζόμενους «ευεργέτες»;

Η «ευαισθησία» εμφανίστηκε τώρα, που το βλέμμα των «Αθηναίων» ενόχλησε το συλλογικό μας καθρέφτισμα.

Κι όμως, η Κρήτη δεν είναι μόνο αυτό και κανείς δεν ισχυρίστηκε το αντίθετο.

Είναι νησί που μεγαλουργεί στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην επιχειρηματικότητα.

Όμως η μεγάλη εικόνα δεν σβήνει τις σκιές. Και οι σκιές δεν εξαφανίζονται με εθνικιστικές ή τοπικιστικές κορώνες.

Εξαφανίζονται με αυτογνωσία, με ειλικρίνεια και με τόλμη να ειπωθούν τα αυτονόητα.

Αυτό που σήμερα μοιάζει με «επίθεση από τα ΜΜΕ της Αθήνας» είναι, στην πραγματικότητα, καθρέφτης μιας αλήθειας που θάβαμε χρόνια κάτω από το χαλί.

Η Κρήτη, όπως κάθε τόπος, δεν έχει ανάγκη από ωραιοποίηση, αλλά από ειλικρίνεια.

Η ειλικρίνεια πονάει, αλλά είναι το πρώτο βήμα της ωριμότητας.

Αν θέλουμε να βγάλουμε κάτι από όλη αυτή την ιστορία είναι να μάθουμε να μιλάμε επιτέλους.