Το φάρμακο για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα που αντιμετωπίζει τον διαβήτη τύπου 1

Χωρίς επαρκή ινσουλίνη, τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 συνήθως χρειάζονται ενέσιμη ορμόνη για να ζήσουν

Αυστραλοί ερευνητές αναφέρουν ότι η μπαρισιτινίμπη (Olumiant) φαίνεται να βοηθά τους ασθενείς που διαγιγνώσκονται με διαβήτη τύπου 1 να διατηρήσουν τη φυσική τους ικανότητα να παράγουν ινσουλίνη, επιβραδύνοντας την εξέλιξη της νόσου.

Ο διαβήτης τύπου 1 αφορά περίπου το 5% όλων των περιπτώσεων διαβήτη. Εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτίθεται λανθασμένα στα β-κύτταρα του παγκρέατος, τα οποία παράγουν ινσουλίνη.

Χωρίς επαρκή ινσουλίνη, τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 συνήθως χρειάζονται ενέσιμη ορμόνη για να ζήσουν.

«Μέχρι τώρα, τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 εξαρτώνται από την ινσουλίνη που χορηγείται μέσω ένεσης ή αντλίας έγχυσης», εξήγησε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Δρ. Thomas Kay.

«Η μελέτη μας έδειξε ότι, εάν η έναρξη της θεραπείας γινόταν εγκαίρως μετά τη διάγνωση και ενώ οι συμμετέχοντες παρέμεναν στην από του στόματος φαρμακευτική αγωγή, η παραγωγή ινσουλίνης διατηρούνταν», δήλωσε ο Kay, καθηγητής στο Ινστιτούτο Ιατρικών Ερευνών St Vincent’s (SVI) στη Μελβούρνη.

«Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 που έλαβαν το φάρμακο, χρειάζονταν σημαντικά λιγότερη ινσουλίνη για τη θεραπεία», είπε.

Είναι η πρώτη δοκιμή σε ανθρώπους που εστιάζει στο baricitinib για τον διαβήτη τύπου 1.

Σύμφωνα με το onmed.gr, το φάρμακο δρα αναστέλλοντας ένα ένζυμο που συνδέεται με τη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος και τη φλεγμονή. Φαίνεται να μειώνει την ανεξέλεγκτη ανοσολογική απόκριση που είναι υπεύθυνη για την καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος.

Όπως εξήγησε ο Kay, η χορήγηση του φαρμάκου στους ασθενείς σε πρώιμο στάδιο της εξέλιξης της νόσου είναι ζωτικής σημασίας.

«Όταν διαγιγνώσκεται για πρώτη φορά ο διαβήτης τύπου 1, υπάρχει ακόμη σημαντικός αριθμός κυττάρων που παράγουν ινσουλίνη. Θέλαμε να δούμε αν θα μπορούσαμε να προστατεύσουμε την περαιτέρω καταστροφή αυτών των κυττάρων από το ανοσοποιητικό σύστημα» είπε.

Η μελέτη ήταν μικρή και περιελάμβανε 91 άτομα που διαγνώστηκαν πρόσφατα με διαβήτη τύπου 1. Η ηλικία των συμμετεχόντων κυμαινόταν από 10 έως 30 ετών και όλοι είχαν διαγνωστεί εντός διαστήματος 100 ημερών πριν από την ένταξή τους στη μελέτη.

Η ομάδα του Kay παρακολούθησε τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους και την παραγωγή ινσουλίνης κατά τη διάρκεια ενός έτους. Οι ασθενείς χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες: 60 έλαβαν baricitinib, ενώ οι υπόλοιποι 31 έλαβαν ένα εικονικό χάπι. Ούτε οι ασθενείς ούτε οι ερευνητές γνώριζαν ποιοι ασθενείς έπαιρναν το κανονικό και ποιοι το εικονικό φάρμακο.

Οι συμμετέχοντες συνέχισαν να λαμβάνουν τη συνήθη ινσουλινοθεραπεία τους καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμής.

«Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 που έλαβαν το φάρμακο, χρειάστηκαν σημαντικά λιγότερη ινσουλίνη για τη θεραπεία», σημείωσε ο Kay. Κανένας από τους συμμετέχοντες πάντως, δεν μπόρεσε να απεξαρτηθεί πλήρως από την ινσουλινοθεραπεία.

Όσον αφορά τον έλεγχο του σακχάρου (γλυκόζης) στο αίμα, οι ερευνητές δήλωσαν ότι «το baricitinib βελτίωσε τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα που αξιολογήθηκαν με τη χρήση συνεχούς παρακολούθησης της γλυκόζης».

Η μελέτη έδειξε επίσης ότι «η θεραπεία με baricitinib διατήρησε την ικανότητα των β-κυττάρων του παγκρέατος να εκκρίνουν ινσουλίνη», γεγονός που υποδηλώνει επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Όσον αφορά τυχόν παρενέργειες από το φάρμακο, «η συχνότητα και η σοβαρότητα των ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν παρόμοιες στις δύο ομάδες της δοκιμής και δεν αποδόθηκε σοβαρή παρενέργεια στη μπαρισιτινίμπη ή στο εικονικό φάρμακο», ανέφεραν οι ερευνητές.

Η μελέτη χρηματοδοτήθηκε από το JDRF (πρώην Ίδρυμα Έρευνας για τον Νεανικό Διαβήτη).

Μπορεί να χρειαστούν περισσότερες μελέτες, αλλά «είμαστε πολύ αισιόδοξοι ότι αυτή η θεραπεία θα γίνει κλινικά διαθέσιμη», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Helen Thomas.

«Αυτό θα επέφερε μια τεράστια αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης του διαβήτη τύπου 1 και πιστεύουμε ότι υπόσχεται σοβαρή βελτίωση στην ικανότητα ελέγχου του διαβήτη τύπου 1», δήλωσε η Thomas.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση New England Journal of Medicine.